“O vaxtdan düşünürəm, məni niyə ora işə götürmədilər...” - Əməkdar artist həyatını danışır

1 Dekabr 2019 17:42

Səhər-səhər yenə ifası ilə rastlaşdım, internetdə. Bax, bu səsi niyə operamızın səhnəsindən eşitməyək? - deyə ünvansız(lı) sualla sosial şəbəkədə paylaşdım. Opera teatrının divarlarını silkələyəcək qədər güclü və məlahətli, günəş şüaları qədər isti və gur səsi var. Qərar gəldim ki, özü ilə görüşüb söhbətləşək, razılaşdı.

Çalışdığı Milli Konservatoriyanın divarları arasında elə bil musiqinin sirli dünyasına, ağuşuna düşürsən. Hər otaqdan musiqi səsi gəlir, ya solo, ya instrumental. Qəribədir ki, heç biri o birini batırmır, mane olmur, elə bil binaya ansamblın içinə daxil olursan.

"Hə, elədir" - dedi, - həmkarlarım da elə deyirlər. - Görün, indi biz belə bir aləmi buraxıb gedə bilərikmi? Sehrlənib qalmışıq - deyə müsahibim sözümün üstünü götürdü. Öz evimizdəyik, elə bil.

Dəhlizin o başından o, bu başından mən bir-birimizə doğru addımlayarkən belə bir dialoq alındı.

- Dəhlizin qaranlıq tərəfindən günəş kimi çıxdınız, maşallah. Özünüz də təsəvvür etdiyim qədər, səsiniz kimi gur işıqlısınız...

- Çox təşəkkür edirəm. Sizi sosial şəbəkədə izləyirəm.

- Mən də sizi - dedim, gülüşdük.

Milli.Az bildirir ki, Aygün Qurbanova Mübariz Lent.az-a müsahibə verib.

- Adətən, sənət adamları arasında rəqabət, intriqa olur. Deyirsiniz Milli Konservatoriyamız tər-təmiz qala bilib?

- Bəlkə kimlərinsə arasında var, mən görməmişəm, mənimlə olmur elə hallar. Yəqin insanın özündən asılıdır.

- Sonuncu dəfə burda Mənsum İbrahimovun konsertində olmuşam. Çox gözəl idi. Ümumiyyətlə, burda və Musiqi Akademiyasında konsertlərdə olmaqdan zövq alıram.

- Müqayisə edirsiniz?

- Yox, hər ikisində istedad və sənət görürəm. Siz müqayisə etmisiniz?

- Yox, elə sizin kimi düşünürəm, ora da mənə doğmadır, orda təhsil almışam.

- Hə, Xuraman Qasımovanın sinfində. Bioqrafiyanız çox maraqlı gəldi mənə. İqtisad Universitetinin bakalavrı, fərqlənmə diplomu ilə magistratura və Musiqi Akademiyası... Belə bir səs və iqtisadçı. Evdə mane olmuşdular, yoxsa səsinizi kəşf edən olmamışdı?

- Elədi, uzun yol gəlmişəm. Dediklərinizin hamısı var. Gözümü açandan evdə pianino görmüşəm, eşitdiyim musiqini çalırdım, notsuz-filansız. İndi uşaqlarım da mənim kimidirlər, oğlum xüsusilə. Eşitdiyi musiqini pianinonun dillərinə köçürür.

- Bakıda böyümüsünüz, amma mən sizin səsinizi eşidən kimi "Şuşa səsidir" - düşünmüşdüm. Sizi öz aləmimdə Şuşayla assosiasiya etmişdim, nədənsə.

- Əslimiz ordandır, hər iki nənəm şuşalıdır. Bir nənəm Əhməd bəy Ağayevlə əmioğlu olan Səməd bəy Ağayevin qızı olub. Atamın anası Məhbubə Ağayeva. Anamın anası Rəfiqə nənəm Şuşada yaşayıb, böyüyüb. Gənc yaşlarında gəlib Bakıya. Asəf Zeynallı adına musiqi məktəbində Seyid Şuşinskinin tələbəsi olub. Gözəl xanəndə idi. Davam etdirməyib, ailə qurandan sonra. Düşünürəm ki, səs o nənəmdən keçib mənə. Onun da atası oxuyurmuş. Bilirdim ki, musiqiyə həvəsim var uşaqlıqda, amma pianinoda çalmağı məşğuliyyət hesab edirdim. Onu sənət seçmək heç ağlıma gəlməyib. Həm də çalırdım axı, oxumurdum.

- Barmaqlarınızdan çıxarmısınız yanğını, pianinoda çalmasanız, şəksiz, oxuyardınız.

- Yəqin ki, elədir. Atam iqtisadçı, anam həkim, düşünürdüm birinin yolunu davam etdirəcəm. Anam həm də şairədir, yazıb-pozur, Sədaqət Rəşadqızı. Anam dedi həkim ol, dedim yox, mənə ağır gəlir həkimlik. Dedim, iqtisadçı ola bilərəm, atam dedi gəl, qızım, gəl mənim sahəmə. Uşaq vaxtı atam pianoya qoymaq istəmişdi məni. Müəllim mənə dedi ki, pianoda çaldığın mahnını oxu görüm, oxumadım, xoşuma gəlmədi təklif. Bir də getmədim piano məktəbinə. Dedim, elə evdə məşğul olaram. Belə-belə, bir gün Yasamaldakı evimizdən köçdük 16 nömrəli musiqi məktəbinin yanına. Burdan keçəndə musiqi sədaları məni səsləyirdi. Dedim, gedim bir baxım, görüm nə var, nə yox. Artıq bankda işləyirdim. Anama dedim ki, rahat olun, özüm üçün elə-belə gedəcəm musiqi məktəbinə. Ekstern qaydada keçdim illəri, 3 aya 5 sinfin proqramını öyrəndim. Bethoveni, Motsartı ifa edib, keçdim sinifləri. Xor dərslərinə başlayanda müəllimim Vladimir Pavloviç məni mənə açdı, kəşf etdirdi. Dedi, sənin səsin var, həm də adi səs deyil, üstəlik, ürəyin var ki, hər səsi olanda olmur belə qəlb. Sən səsinlə bərabər qəlbinlə oxuya bilirsən. Düşünməyə başladım bu barədə. Valideynlərimi də çağırdı, dedi günaha batmayın, onu saxlamaq olmaz. Mən dərsə gələndə müəllim sevincindən uçurdu, köhnə notları gətirirdi, onlarla da işlədirdi məni. Deyirdi, 30 ildə belə tələbəm olmayıb, belə tələbə gözləmişəm. Getdik Musiqi Akademiyasına, dinlədilər, dedilər Xuraman xanım dinləsin. Sevimli müəlliməm Xuraman xanım Qasımova dinlədi səsimi, çox sevindi, dedi: "devoçka moya". Daxil oldum akademiyaya, sonra ailə qurdum, uşaq oldu, saxladım təhsili. Sonradan yenidən davam etdirdim, çünki Xuraman xanım zəng vurdu ki, hayıfdı əziyyətin, gəl oxu, diplomunu al, sənə mane olmaz. Sağ olsun, altı ilə bitirdim. Qismətdə varmış, oxudum. 2006-cı ildə Fransada Senatda ilk solo konsertim oldu, Samir Cəfərovla birgə. 2007-ci ildə Opera və Balet Teatrına müraciət edib, "Arşın mal alan" operettasında Gülçöhrə rolunu aldım. Oynadım, çox yaxşı qarşılandı. Orda belədir, əvvəl rol oynayırsan, sonra işə götürürlər. "Hə, çox gözəl, çox gözəl", amma sonra nə rol verdilər, nə işə dəvət etdilər. O vaxtdan düşünürəm, səs var, faktura var, nəyi eləyə bilmədim ki, məni ora işə götürmədilər.

Gördüm bayaq sosial şəbəkədə paylaşıb siz də eyni sualı vermisiniz.

- Mən hər sizi dinləyəndə o sual düşündürür məni. Görünür, bacarmadığınız nə isə var...

- Yəqin, bacarmadığımız nə isə var. Amma mən sınmıram, davam edirəm. Buranın səhnəsi var, Filarmoniya var, çıxış edirəm, alqışlanıram. Tamaşaçı görür, bir ariyanı sinifdə ifa etməklə Türkiyə tanıdı məni.

- Vyanada Beynəlxalq müsabiqəyə seçilmisiniz, amma gedə bilməmisiniz, niyə?

- Viza məsələsində problem oldu, ala bilmədik. Məndən başqa da seçilənlər vardı - Dinara Əliyeva, Elçin Əzizov, Əvəz Abdullayev - indi onlar hamısı xarici ölkə teatrlarında işləyirlər. Səslər gedib burdan.

- Səsiniz soprano-koloraturadır.

- Yəni ən yüksək texnikaya malik və ən zil səs. Mənim diapazonum kiçik oktavanın "sol"undan tutmuş üçüncü oktavanın "fa"sına qədərdir. Qoy, tamaşaçılar sual versin Opera teatrına, ona çalışıram. Xalq tanısın və mənim haqlarımın müdafiəsinə onlar qalxsın ki, belə bir səsə niyə o səhnədən eşidilmir?

- Onlar suala cavab vermir. Mən illər əvvəl Arif Məlikovun "Məhəbbət əfsanəsi" baleti niyə bizim teatrda qoyulmur? - sualını vermişəm, cavab verilmədi uzun müddət, sonra da absurd bir cavab gəldi - "bizim teatrın səhnəsinə yerləşmir o əsər, ifaçılarımız da çatmır ona".

- Bu yaxınlarda hətta bir dostumuz orda bir vəzifəyə təyin edildi. Təbrik etdim, müraciət etdim, səs gəlmədi. Anlayıram ki, onluq deyil.

- Bu səslə, istedadla, təhsillə tamaşaçı sizi "Vicdan haqqı" serialından tanıdı...

- Kinoya çəkilmək öz arzum idi. Kino olmadı, qismət serial imiş. Musiqili film arzusunda idim, həm də oxuyam. "Vicdan haqqı" evdə izlənirdi, ajiotajla izlənirdi. Anam məni də cəlb etdi, baxdım. Yazdım serialın rejissoru Rövşən İsaqa ki, üslubunuzu yüksək qiymətləndirirəm, məmnun olardım uyğun iş olsa, sizinlə işləməyə. Dərhal sınağa dəvət etdi. Dedi ki, elə axtarırdıq Dilarə obrazına sizin kimi bir xanım. Layla da oxudum, qismən arzuma çatdım.

- Ondan sonra filmə təklif almısınz heç, yenə kinoya çəkilmək istəyirsiniz?

- Olur, ürəyimcə olmur, amma. İstəyərdim tarixi janrda bir obraz oynayım kinoda, Olsa ondan imtina etmərəm yəni.

- Ailədə sizi dəstəkləyirlər bu məsələdə?

- 2013-cü ildə həyat yoldaşmı itirmişəm, infarktdan dünyasını dəyişdi. Üç övladımız var. O da musiqiçi idi, klarnet ifaçısı.

- Allah rəhmət eləsin. Uşaqlarınızın üçü də İncəsənət gimnaziyasında təhsil alır, özünüz yönləndirmisiniz?

- Yox, əksinə, mən qarşısını almaq istədim, gördüm xeyri yoxdur, istiqamətləri bəllidir.

- Niyə Filarmoniyada solo konsertiniz olmasın? Bilirəm, deyəcəksiniz pul lazımdır...

- Maddiyyata bağlıdır. İki yerə bölünüb sənət adamları. Var maddiyyat arxasınca gedənlər - çox pullar qazanırlar, amma sənət yoxdur. Kliplər, yeni mahnılar. Bütün studiyalar, aranjemanlar bu təfəkkürə çalışır. Mən getsəm, hər hansı studiyaya deyəcəklər bu nə ifadır, nə mahnıdır. Aranjeman edən bilmir axı, bu nə sənətdir. Bilmir harmoniya nədir, alətlərin hansı xüsusiyyətləri var. Bunlar ancaq toya işləyirlər. Onu bilənlər də qalıblar sənətləri ilə baş-başa, imkansız. Çıxışlarımız olur, amma istədiyimiz formada deyil.

- Siz iqtisadçısınız axı, olmazmı bir müddət o birinci yolla maddiyyat əldə edib, onu sənətə yönəldəsiniz?

- Hazırda onu düşünürəm. Məclislərə dəvət edirlər məni, amma bu mahnıları yox, toy mahnısı ifa edin. Düşünürəm, peşəkar bəstəkarların bəzi mahnılarını hazırlayıb, xalqın içinə çıxım. Bir kənara çəkilib "sənətlə məşğulam" - deməklə qalırsan kənarda. Xarici ölkələrdə Heydər Əliyev Fondunun dəstəyi ilə konsertlərimiz olur. Bakıda konsert vermək istəyirəm, sağlıq olsun, yəqin bir yolunu taparıq. Artıq biznes qurmaq lazımdır - işimizin, peşəmizin biznesini. Xarici ölkələrdə heç sənəti olmayanın yaxşı piarı, bacarıqlı meneceri var. Bizim sənətimiz var, reklamını qurmuruq.

- Peşman deyilsiniz iqtisadiyyatdan musiqiyə gəlməyinizə?

- Yox, ikisini bir araya gətirmək fikrindəyəm. Bu gün əməkdar artistəm, prezident mükafatçısıyam, böyük dəyərdir mənim üçün. Çox böyük də istedadlarımız, dəyərlərimiz var. Nə qədər Rostropoviçlər var aramızda, dünyaya çıxa bilmirlər. Bu problemləri burda, içimizdə həll edə bilsək, dünyaya Rostrapoviçlər idxal edərik, inanın.

- Bu yolda uğurlar sizə, gecikməyin, illər gedir.

Bu sözümə də gülüşürük və ayrılırıq. İçimdə, ruhumda işıqla çıxıram Milli Konservatoriyadan. O işıq bu məbədin divarlarına hopmuş musiqi sədalarından, Aygün xanımın özündən və sonda mənim üçün pianoda çalıb oxuduğu "Sarı gəlin"dən süzülmüşdü...

Milli.Az